Column Anne Graswinckel: Trouwerijen ensafuorthinne

Wat een wereld, de wereld die Tryater heeft gebouwd in Zalen Schaaf. Die wereld, van dat bizarre stuk met die rare, lange naam, die levend werd in Rialto. Door de posters en foto’s was ik wel voorbereid op een bont gezelschap. Ik heb mijn ogen uitgekeken!  En me over al de verschillende verhalen verwonderd! Ik kon er niet meteen een cake van bakken. Wat is dit voor een gek inkijkje in een rare wereld. Aan de ene kant voelde die ver weg, en aan de andere kant kwam die akelig dichtbij.

Wie zijn die mensen? Zijn het Liwwadders? Ik ken ze niet, in welke wijk wonen zij? En misschien raar, er borrelde steeds vragen op. Vragen die te maken hebben met de mensen die ik tegen ben gekomen in mijn leven. Max, Yolande, Thierry… allemaal mensen die ik beroepsmatig tegen kwam. Maar gaven ze me plots een inkijkje in hun menselijkheid.

Wat zou ik doen als docent, als de hoerige moeder van Thierry op 10 minuten gesprek zou komen? Wat zou ik haar vertellen? Zouden we contact krijgen. Zou ik dan bellen met de jeugdzorg? Als Thierry met de pooier van zijn moeder over straat liep? En welk boek zou ik Thierry aanraden om te lezen? Zou hij wel lezen? Of heeft hij daar helemaal geen ruimte voor in zijn leven. Of gaat hij laaggeletterd van school. Zou ik me afvragen welke kant het met hem op moet? Zou ik daar een rol in kunnen spelen? Kan je als leerkracht verschil maken in iemands leven? En wat zou ik daarvoor nodig hebben. Zou ik het jeugdcultuurfonds bellen. Zodat Thierry trompet zou blijven spelen?

En ik dacht aan de tijd, lang geleden, toen ik bij de Terp werkte. Met daklozen… mensen die ontworteld waren, zonder huis en zonder thuis. Wat me raakte waren die verhalen die daar levend voor me werden. Oh, het is geen keus om verslaafd te raken! Het is een vlucht. Waar vlucht Max voor in Rialto? Rond de Terp zweefde altijd een grote vlucht aan zoekers, vluchters, vriendinnen van allerlei allooi. Daar zweefden mijn gedachtes heen.

Was het een leuke voorstelling? Nou, leuk is het niet, een wereld vol leugenaars, pooiers en hoeren. Maar het zet me wel aan het denken. Over dat je je pad niet altijd voor het kiezen hebt en het (slechte) leven gewoon op je pad komt. Met al zijn ongemakken! En door de prachtige uitvergrotingen in spel, kostuum en personage… heb ik nog dagen nagedacht over de weg die het leven neemt.

Anne Graswinckel

Klik hier voor meer informatie en tickets over deze voorstelling.