De waarde van TRYTHIS?! - Marieke Leerink

MARIEKE LEERINK

‘Mijn hele familie is zo’n beetje voorbijgekomen.’

Vijf keer op rij deed Marieke Leerink mee aan TRYTHIS?! Bij de zevende editie is ze er niet bij ‘het wordt nu tijd om af te studeren.’ Eigenlijk was het helemaal niet de bedoeling om zo vaak mee te doen. ‘Telkens zei ik tegen mezelf: dit is echt de laatste keer.’

En toch kwam ze iedere keer weer terug. Waarom? ‘Elke avond kwam ik enthousiast thuis en met een berg aan inspiratie.’ Dat het project kort is en je het makkelijk tussendoor kunt doen vindt ze ook fijn.

De inspiratie die ze keer op keer bij TRYTHIS?! kreeg, gebruikt ze nog steeds in haar eigen lessen. ‘Ik zit nu in het laatste jaar van de PABO. Tijdens de TRYTHIS?!workshops heb ik veel dingen gedaan die ik ook tijdens mijn lessen kan gebruiken. Schrijfopdrachten, gekke spelletjes, coaching voor tijdens mijn eigen dramalessen, noem maar op.’

TRYTHIS?! bracht haar ook uit haar eigen veilige omgeving. ‘Je ontmoet nieuwe mensen, die allemaal interesse hebben in toneelspelen en theater. Dat heb je met elkaar gemeen. Als er iemand is die het toch niet leuk vindt, dan is dat ook goed.’ Wat ze nog meer mooi vindt aan TRYTHIS?! is ‘dat alles kan. Niks is te gek. Ook fysiek spel met die tot dan toe onbekende mensen, het kan gewoon.’

Door haar moeder, die CKV-docente is, kwam ze al vroeg in aanraking met theater en ook met Tryater zelf. Haar moeder nam haar mee naar voorstellingen. Toen ze laatst hoorde dat Eelco (een van de theatermakers van het project) in Tryaters Ronja de Roversdochter had gespeeld was ze vol ongeloof. ‘Dat stuk heb ik als kind gezien! Ik vond dat toen zo geweldig, en dan is hij dan ineens mijn regisseur.’

Ze benijdt de regisseurs van TRYTHIS?! niet?, die altijd doordenken op het materiaal van de spelers. ‘Je bent tijdens die repetitieavonden zoveel aan het maken en spelen. Dan denk ik: wat gaat dit worden? En dan ineens, op de laatste avond, ligt er een script.’

In TRYTHIS?! wordt gewerkt met persoonlijk materiaal. De spelers verbinden zich aan het thema van een bestaande voorstelling. De moeder van Marieke heeft zichzelf dan ook geregeld teruggezien in de presentaties. ‘Sterker nog,’ zegt ze lachend, ‘mijn hele familie is zo’n beetje voorbij gekomen.’ Voor de derde editie van TRYTHIS?! maakte ze een scène over de creativiteit van haar familie en hoe frustrerend ze het vond dat zij zelf zo slecht is met haar handen. In TRYTHIS?! 6.0 las ze van een lange behangrol voor welke eisen ze aan haar toekomstige geliefde stelt. Al het materiaal wat ze inbrengt, is een knipoog naar haar eigen leven. ‘Het is altijd ludiek. Ik vergroot ook graag mijn eigen onhandigheid en naïviteit uit. En we maken het zo dat mijn familieleden anoniem blijven. Daarbij, ik vertel wat ik zelf wil vertellen. Als ik iets niet wil gebruiken hoeft dat ook helemaal niet, je bepaalt zelf je grens en brengt in wat je zelf wil.’

Wat volgens Marieke absoluut niet mag veranderen aan het concept is het diner op de eerste presentatieavond. ‘Het samen eten maakt het extra gezellig. Dat nodigt ook uit tot gesprekken en die gezelligheid maakt ook dat je terugkomt.’

RAYMOND MULLER